normcore wymyślili Polacy.

Jest środek wakacji. Końcówka lipca w nadmorskim, polskim kurorcie. Późnym popołudniem brzegiem Bałtyku przechadzają się setki, jeśli nie tysiące par. Jednym z nich jest Pan Stanisław w lekko pożółkłym, wyciągniętym podkoszulku, spodenkach w kolorze khaki i sandałach. Bez skarpetek. Trzyma pod rękę swoją małżonkę Marylę, którą czasami woła Mariolka, albo Marcia jak humor ma lepszy. Owa Mariolka, która jest na zasłużonym urlopie (pracuje jako nauczycielka klas 1-3) włożyła na siebie naprędce wyblakłą fioletową  bluzę zapinaną pod samą szyję, spodnie dresowe 3/4, sandały podobne do tych, które nosi mąż. I okulary. Kupiła ostatnio za 6,50 w dyskoncie. Nie przyglądała się czy jej pasują, bo były po promocji, więc wzięła. Co innego włoży później. Jak pójdzie ze Staśkiem na zakupy pod wieczór. Widziała wczoraj taką ładną bluzę, morelowa, z kryształkami przy piersi.  Założy espadryle, białe spodnie i białą tuniczkę, żeby podkreślić opaleniznę.

Kilka metrów od przechadzającego się małżeństwa siedzi na rozłożonej koszuli 22-latka. Przegląda najnowszy numer ELLE, a w nim sesje zdjęciowe, trochę stylizacji i tekst o normalsach i trendzie zwanym normcore. I zmienia się zupełnie perspektywa. Nagle całe towarzystwo dookoła niej staje się modne. Jak nigdy dotąd.

 #HardkorowaNormalność

Normcore – (jak podaje wikipedia) połączenie słów „normal” i „hardcore”. Unisexowy  trend w modzie charakteryzujący się  noszeniem bezpretensjonalnych i pospolitych ubrań.

Klasykami normcore’u są Birkenstocki – wygodne klapki, czarne golfy, dżins w każdej postaci. Zero kolorów, nieskomplikowane formy. Hardkorowa normalność. Pospolitość, niewyróżnianie się, luz, wygoda. 

Ale czy ten trend ma jakiekolwiek sens w Polsce? 

Kiedyś mieliśmy hipsterów. Wszystko robili jako pierwsi, gardzili mainstreamem i wszystkim co masowe. Czasami ciężko było rozróżnić hipstera od bezdomnego, ale w ogólnym rozrachunku wyróżniali się z tłumu. Zresztą jak każda subkultura.

Ale jak rozróżnić Normalsa od przeciętnego Polaka? Gdzie w tym wszystkim chęć bycia innym, chęć buntu? A może pokazanie się jako niezależna jednostka jest już passe?

Inaczej trzeba ten trend interpretować w Polsce, inaczej na Zachodzie.

Na zachodzie (we Francji, Wielkiej Brytanii, w Stanach Zjednoczonych…) modę traktuje się w inny sposób. Tam ciuchy są o wiele tańsze, zarobki wyższe. Ludzie mogą pozwolić sobie na eksperymentowanie ze stylem, na zmianę garderoby co sezon, poddawaniu się trendom przemijającym po miesiącu jak i tym, które trwają po kilka lat. Nie wszyscy zmuszeni są do kupowania w sieciówkach, które nie różnią się za bardzo jedna od drugiej. Mogą kupić ciuchy z kolekcji domów mody, które bardzo często wyróżniają się ciekawym wzornictwem, printem, konstrukcją. Ludzie mają możliwości pokazania własnego „ja” poprzez strój.

Inaczej jest u nas. 

Przechadzając się ulicami Nowego Yorku nikt nie zwróci uwagi na to w co jesteś ubrany. A jeśli zwróci to uśmiechnie się tylko i powie „great dress”. Ja nie raz przechadzając się ulicami Łodzi spotkałam się ze wzrokiem pt. „czy nie zapomniałaś rano wziąć swoich leków na głowę” kiedy nosiłam podarte spodnie. Jeden z Panów był raz tak zaniepokojony moją życiową sytuacją, że rzucił do swojego kolegi z politowaniem „Ta Pani to się chyba wywróciła, bo ma takie podarte spodnie na kolanie”. Niestety nie doczekałam się troskliwego pytania „Może Ci pomóc biedna dziewczynko?”.

Chcąc się wyróżnić gdzie indziej niż w centrum Warszawy możecie być pewni (zwłaszcza płeć męska), że nie obędzie się bez obraźliwych tekstów podważających waszą poczytalność czy orientację seksualną, a i bardzo często skończyć się to może na użyciu przemocy.   

W Polsce chcesz, nie chcesz, musisz być normalsem. Zresztą polskie marki bardzo nam to ułatwiają. Szyjąc na potęgę wszystko w 50 tys. odcieniach szarości. Autorskie printy? Kolory poza zgaszonym różowym? Ze świecą szukać. Jest popyt jest podaż. Szara dresówka sprzedaje się cudownie, bo ludzie boją się wyrazistych kolorów. Mało kto ma ochotę się wyróżnić. Nawet hipsterzy, którzy niby tak bardzo pragnęli być alternatywni przeszli do mainstreamu, bo wszyscy wyglądają tak samo. Bycie szarą jednostką jest prostsze. Bo tak bezpieczniej. Bo można zginąć w tłumie i uniknąć niepotrzebnych spojrzeń A nie daj boże jeszcze by sobie ktoś pomyślał.

Poza tym jak można oczekiwać oryginalności, kiedy wyjście na imprezę połowy kobiet w tym kraju wygląda tak: -Zakładasz tę różową sukienkę?
-Chciałam szarą za kolano. A bladoróżowa będzie lepsza?
-Noo tak! Ja też zakładam taką jasnoróżową, tylko że ona jest przed kolano i nie wiem czy nie będzie mi głupio jak Ty będziesz miała za kolano. A torebka?
-Gadałam z Aśką i ona bierze kopertówkę, więc ja też wezmę, żeby nie było przypału. A buty wezmę na obcasie. Chciałam sobie kupić balerinki, bo wiesz, wygodniej niż w tych „dwunastkach”, ale na imprezę to przecież nie wypada.
I to nie literacka fikcja.
To true story.