"(nie) mam się w co ubrać" - recenzja dwóch stron książki Karoliny Glinieckiej.

Nie jestem oddaną fanką Charlize Mystery. Nie szaleję na punkcie jej stylizacji, a wiadomość o wydaniu przez nią książki nie spędzała mi jakoś specjalnie snu z powiek. Nie zamierzałam kupować jej publikacji, ale przyznaję, byłam ciekawa jak wygląda te 350 stron napisanych przez blogerkę-szafiarkę. Kilka dni temu na blogu Olfaktorii pojawiła się recenzja owej książki. Przyjrzałam się bliżej zdjęciom poszczególnych stron, żeby móc coś wyczytać, bo z założenia po to są książki pisane, by je czytać (tak sądzę). Trafiłam na fragment o „tkaninach na swetry” i wtedy krew się we mnie zagotowała. Dlaczego?

Bo nie cierpię kiedy ludzie udają speców od czegoś na czym zupełnie się nie znają. A nie daj Boże piszą na ten temat książki. I wypisują w nich głupoty jakich mało. Błąd może trafić się każdemu, ale 7 błędów merytorycznych na dwóch stronach to o 7 za dużo. 

Zacznę od rzeczy, które mnie również zawsze nudziły na zajęciach, ale są ważne w odbiorze tej analizy. Pozwólcie, że tym schematem w naprawdę dużym skrócie pokażę wam cykl od włókna po materiał. 

Podstawowym surowcem do produkcji ubrań są włókna różnego pochodzenia. Włókna dostarcza się do przędzalni, gdzie przetwarza się ją na przędzę i nici. Następnie z przędzy tworzy się materiał – tkaninę, dzianinę. Włókniny tworzy się bezpośrednio z włókien. I dopiero z takich materiałów konkretne części odzieży.

Tkaniny są wyrobami powstającymi poprzez ułożenie nitek prostopadle wobec siebie.
Dzianiny powstają  przez tworzenie rządków lub kolumienek wzajemnie ze sobą połączonych oczek.

O tym na pewno nie wiedziała autorka książki. I stąd masa błędów.
Przykłady? Ależ proszę… Zapraszam do analizy AŻ dwóch stron książki.

 „Co się bardziej liczy, materiał czy fason? Jeśli chodzi o swetry może Cię zaskoczę, ale zdecydowanie ważniejsza jest tkanina, z jakiej są wykonane.”

Swetry i wszystkie inne ubrania wykonywane są z materiałów odzieżowych. Materiały te dzielimy na tkaniny, dzianiny i włókniny. Swetry wykonywane są z dzianin, nie z tkanin.

„Dlatego chcę przybliżyć Ci te najważniejsze [tkaniny]”

I tu autorka przedstawia nam… surowce, z których są robione dzianiny.

„Wełna […] To naturalna tkanina uzyskiwana z sierści zwierząt, na przykład owiec”

Wełna to naturalne włókno uzyskiwane z sierści zwierząt m.in. owiec. Dopiero później, po otrzymaniu przędzy z włókna można utworzyć tkaninę.  

"Bawełna – Najpopularniejszy materiał w przemyśle tekstylnym, jednak rzadziej wykorzystywany przy produkcji swetrów. Pozyskuje się go z rośliny o tej samej nazwie."

Bawełna to najpopularniejszy surowiec w przemyśle tekstylnym.
Bawełna nie jest materiałem, jest surowcem  z którego później wyrabia się różne materiały np. dzianiny lub tkaniny.

Moher – Naturalny materiał pochodzący z wełny kóz angorskich.
Znów ten sam błąd… Moher – Naturalne włókno pozyskiwane od kóz angorskich. Z racji tego, że jest pozyskiwane ze zwierząt, moher jest jednym z rodzajów wełny. 

Wełny bowiem nazywane są różnie w zależności od pochodzenia. Najczęściej spotykana jest ta owcza. I są jej różne odmiany: merynosowa, szetland lub szewiot. Chociaż na metkach najczęściej widnieje jedynie „wełna”. Istnieje wełna wielbłądzia - wikunia lub kamel. Kozia – wspomniany moher i kaszmir. Królicza – angora. Wełna z lamy to alpaka…

"Moher to materiał lekki, połyskliwy…”

Materiały z moheru są lekkie, połyskliwe… (Moher nie jest materiałem, na litość boską!)

"[moher] Niestety ma też swoje minusy – jest bardzo delikatny, przez co łatwo go rozerwać, dlatego producenci rzadko decydują się na szycie wyłącznie z moheru i  zazwyczaj występuje on jako domieszka innego materiału, na przykład wełny."

 Moher, jak już ustaliliśmy jest wełną, więc może być on domieszką w materiale w mieszance z jakimś innym włóknem (surowcem). Autorka prawdopodobnie miała na myśli, że
... producenci rzadko decydują się na szycie jedynie z moheru i  zazwyczaj występuje on jako domieszka w materiale (ewentualnie w dzianinie), gdzie głównym surowcem jest np. wełna owcza.

Alpaka - Kolejne naturalne włókno [...] wytwarzane z sierści alpak.

Włókna wytwarza się nie tylko z sierści alpak, ale również z lam.
Poza tym moim zdaniem zarówno o alpakach jak i moherze Karolina powinna napisać przy wełnach, bo alpaka to wełna z lamy lub alpaki. To tak jakby pisać „warzywa, owoce, ogórek, rzodkiewka". Są pewnego rodzaju kategorie i podkategorie i czasami warto to uwzględnić.

To tyle, a może i aż tyle.
To analiza dwóch stron książki. Czy jest ktoś kto pokusiłby się o całą? Na pewno znalazłyby się takie osoby, ale czy nie szkoda naszego czasu? 

Można by powiedzieć, że się czepiam słówek. Że przecież „ona jest tylko blogerką” i „nie wymagajmy od niej tak wiele”. Ale czy pisząc książkę automatycznie nie przedstawiła siebie w roli specjalisty? Nieważne czy specjalistki od stylizacji, historii ubioru czy materiałoznawstwa. Powinna ręczyć za każde napisane słowo, każdą postawioną kropkę i przecinek. Za słowa w nieszczęsnym wstępie i w każdym następnym rozdziale. 
Piszę to jako studentka architektury ubioru, która musiała mierzyć się z takimi przedmiotami jak materiałoznawstwo czy technologie włókiennicze. I choć nie były to moje ulubione zajęcia, ba, były super nudne i nie raz zdarzało mi się ściągać przy szczegółowych parametrach włókien poliamidowych, to niektóre zagadnienia są wiedzą maksymalnie podstawową jeśli chcemy rozmawiać o odzieży.  Zwłaszcza jeśli chcemy pisać później o tym książki.

Jeden z bardziej znanych blogerów - Kominek,  w swoim wywiadzie z autorką nazwał tę książkę „wikipedią mody”. I choć na pewno nie miał na myśli nic złego, to moim zdaniem nie mógł bardziej trafić z określeniem. Ta książka jest wikipedią. Można napisać dosłownie wszystko co się chce, bez żadnej wiedzy i umiejętności, jednocześnie stając się źródłem, z którego inni później czerpią informacje zakładając, że jest to pewnik. Po czasie okazuje się jednak, że wypracowanie ściągnięte z Wikipedii to stek bzdur.

Autorka pisała o sylwetkach, materiałach, historii. Zabierając się za tak szerokie spektrum dziedzin z góry jesteśmy skazani na porażkę. Zwłaszcza jeśli poświęcamy na to tylko pół roku. Bo pół roku to naprawdę mało. Zawsze uczono mnie, że lepiej jest zrobić jedną rzecz, a porządnie. Karolina chciała w swojej książce zawrzeć zdecydowanie za dużo. No i styl pisania pozostawia wiele do życzenia. To dowodzi, że nie wszyscy są stworzeni do pisania książek. Kiedyś zajmowali się tym pisarze, teraz zajmują wszyscy – politycy, aktorzy, muzycy, celebryci, a nawet i blogerki. Z coraz większą krzywdą dla literatury, która kiedyś była świętością i w której błędy były absolutnie niewybaczalne.

Niech szafiarki skupią się na szafiarkowaniu, ubieraniu się i pisaniu co mają na sobie. Pisanie książek zostawmy pisarzom. A jeśli chcemy przekazać swoją wiedzę w kwestii stylizacji zatrudnijmy ghost writera. Koszt jego wynajęcia odpowiada kwocie jednej torebki od zagranicznego projektanta. Nie wierzę, że na taki luksus nie stać jednej z najbardziej rozpoznawalnych blogerek. Autorka już myśli o wydaniu drugiej książki. I co jest w tym najgorsze? Że ona prawdopodobnie ją wyda. Miejmy nadzieję, że tym razem bardziej dopracowaną i już bez błędów merytorycznych, gramatycznych i stylistycznych.

 A na rozluźnienie tego swetrowego koszmaru zdjęcie cudnych alpak. Trzymajcie się ciepło!