(r)ewolucja zapachowych upodobań.

Wszystko się zmienia, nie tylko pory roku, trendy w modzie czy kolor włosów Kim Kardashian – gust  zapachowy również. Jest to jak najbardziej naturalny proces związany z wieloma czynnikami, naszymi doświadczeniami, zmianami w życiu osobistym, zawodowym, dojrzałością.

Od dłuższego czasu obserwuję ewolucję moich upodobań i z zaskoczeniem zauważam jak mocne potrafią być to zmiany. W niektórych przypadkach można spokojnie mówić o rewolucji. Tak właśnie miałam z Jungle Elephant Kenzo. Przez kilka lat, od momentu poznania tych perfum, nie mogłam ich znieść, dusiły mnie, drażniły. Byłam tak na nie wyczulona, że gdy tylko spotykałam kogoś kto ich używał, od razu się od niego odsuwałam. Jednak jakiś czas temu będąc w perfumerii, coś mnie tchnęło i dałam słynnemu słoniowi jeszcze jedną szansę. To było jedno z najbardziej fascynujących, zapachowych doświadczeń. Z każdą kolejną minutą odkrywałam te perfumy na nowo i nie mogłam przestać się zachwycać. Ostry charakter goździków, lukrecji, kardamonu przestał mi się kojarzyć z rozlanym w aptece syropem na kaszel, w połączeniu z heliotropem, wanilią i paczulą stał się niesamowicie kobiecym, zdecydowanym zapachem, przez który już się nie mogę doczekać kolejnej zimy by móc go nosić.

ale reklamę konsekwentnie uważam za straszną!

I właśnie dlatego tak rzadko piszę o perfumach, które mi się nie podobają. Staram się nie przekreślać zapachów przyklejając im etykietkę ‘nie, nie i jeszcze raz nie’, bo nigdy nie wiadomo czy pewnego dnia nie zapragnę mieć ich w swojej kolekcji. Oczywiście nie oznacza to, że wobec wszystkich perfum jestem taka dyplomatyczna i ostrożna. Jest kilka zapachów, które śmiało określam swoimi koszmarami i szczerzę wątpię bym kiedykolwiek zdołała się do nich przekonać.

Jako pierwszy na tej liście ląduje Womanity Muglera. Nigdy nie zapomnę jak pierwszy raz spotkałam się z tym zapachem. Poprosiłam panią konsultantkę o pokazanie mi ‘czegoś ciekawego’, zaprowadziła mnie do muglerowskiego działu, wzięła do ręki ten kosmiczny flakon i podała mi blotter pachnący… kiszonymi ogórkami i świeżą rybą.  Naprawdę żałuję, że nie mogłam zobaczyć swojej miny podczas tego pierwszego spotkania z Womanity, musiała być bardzo wymowna, bo pani konsultantka szybko zmieniła front i opuściłyśmy Muglera. Jednak mimo wszystko sprostała mojemu zadaniu, Womanity to zdecydowanie ‘coś ciekawego’ i szczerze zazdroszczę tym, którzy potrafią zachwycać się tymi perfumami, soczystą figą, świeżością i lekko cierpkim akcentem wywołanym przez kawior. Niestety ja uciekam od tego zapachu najdalej jak tylko mogę.

Drugi koszmar to One Million Paco Rabanne, który mimo tego, że na samym początku wydawał mi się znośny, to po pewnej przygodzie trafił na tę listę. Wakacje, upał, trzygodzinna podróż autobusem przepełnionym spoconymi ludźmi, a mój znajomy, który siedział obok mnie wypsikał się tą luksusową sztabką złota od stóp do głów. Dusiłam się przez całą drogę i do dziś ten zapach wywołuje u mnie mdłości, co jest bardzo problematyczne biorąc pod uwagę jego popularność.

Jest jeszcze kilka perfum, które od kilku lat konsekwentnie widnieją na liście koszmarów, ale to Womanity i One Million wywołują u mnie największe emocje. Jednak obawiam się, że już niedługo wśród nich znajdzie się także zapach, który jeszcze pół roku temu uważałam za świetny, a dziś podczas kolejnej próby jego słodycz mnie odrzuca - The One Desire D&G. Niestety zmiany naszych upodobań mogą iść także w tę stronę.

A jak jest z Wami? Jak wygląda Wasza lista ‘nie, nie i jeszcze raz nie’? I czy zdarzyło się Wam kiedyś tak bardzo zmienić zdanie o jakimś zapachu?